Το 2010 φτάνει...

Σε λίγες μέρες το 2010 έρχεται...επιτέλους γιατι με αυτές τις διαφημίσεις του Jumbo θα αυτοκτονήσω....αν προσπαθήσω τώρα να σκεφτώ το 2009, θα μπορούσα να πω ότι δεν ήταν και άσχημο...ξεκίνησε καλά, γιατί ερχόταν με 1000 απο το 2008, κάπου στην μέση έκανε μια μεγάλη κοιλιά και στην τελική ευθεία ανέβηκε ξανά...γενικά το 2009 το χρειαζόμασταν για να μπούν πολλά πράγματα στην σειρά τους. Έκανα νέες φιλίες και δυνατές, θέλω να πιστεύω, έγιναν πιο ισχυρές οι υπάρχουσες φιλίες και είχα την υγεία μου εγω και η οικογένεια μου...θέλω να ευχηθώ στο φιλαράκι μου τον Νίκο, γρήγορη ανάρωση...όλα πάνε καλά..τα χριστούγενα ήταν έξω απο το νοσοκομείο, μαζί με την οικογένεια του...αυτά είναι θετικά στοιχεία...το τέλος του 2009 μας έφερε πρώτες και τρίτες θέσεις σε αυτό που αγαπάμε να κάνουμε και πια βαδίζουμε σε ευρωπαικά πλαίσια...αυτή η χρονιά ήταν αφιερωμένη στα 110 χρόνια Ελληνο-Ιαπωνικής φιλίας, με πολλά event, στα οποία προσπάθησα να πάω...οκ, δεν πήγα σε πολλά, αλλά πήγα στα πιο σημαντικά...όλα αυτά με έφεραν λίγο πιο κοντά στην Ιαπωνία...του χρόνου πιστεύω να με φέρουν ακόμα πιο κοντά, με ένα ταξίδι στην Ιαπωνία...προσεύχομαι γι΄αυτό...

Θα κλείσω την ανασκόπιση του 2009 με την ατάκα του φίλου μου Γιώργου... "Η Σίφνος δεν είναι ομάδα, είναι ιδεολογία"...Γιώργο έχεις δίκιο...απο ομάδα, η Σίφνος έγινε ιδεολογία...ο Μπαμπινιώτης πρέπει να την βάλει στο λεξικό του δίπλα απο τις λέξεις φιλία και συντροφικότητα...

Χρόνια πολλά σε όλους και το 2010 να μας δώσει υγεία, ευτυχία και πολλές επιτυχίες...

Αυτοκτονίες στην Ιαπωνία...προσωρινά μείον

Blue light ενάντια στις αυτοκτονίες

Αρνητικό ρεκόρ στις αυτοκτονίες καταγράφεται στην Ιαπωνία, καθώς η οικονομική κρίση και η ανεργία έχουν οδηγήσει πολλούς ανθρώπους στην απελπισία. Μάλιστα, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Ντόιτσε Βέλε, οι περισσότεροι αυτόχειρες καταφεύγουν στο μετρό και για το λόγο αυτό οι αρμόδιες υπηρεσίες πειραματίζονται κάνοντας χρήση νέων τεχνολογιών, ώστε να περιορίσουν το φαινόμενο.

Ένα από τα εναλλακτικά μέσα που χρησιμοποιούνται επικεντρώνονται στο φωτισμό των χώρων του μετρό -χρησιμοποιώντας σποτ με μπλε φως- αλλά και στην κατασκευή «τειχών» στις άκρες της αποβάθρας, ώστε να αποτρέψουν απονενοημένα διαβήματα ταξιδιωτών που αποφασίζουν να θέσουν τέρμα στη ζωή τους, πέφτοντας στις γραμμές των τρένων.

Συχνό φαινόμενο στους σταθμούς

Το φαινόμενο, τόσο στο μετρό του Τόκιο, της πρωτεύουσας της Ιαπωνίας, όσο και στον προαστιακό, είναι πολύ συχνό. Μέσα στα βαγόνια ενός συρμού, με προορισμό το σταθμό Σινγιουκού, το μεγαλύτερο συγκοινωνιακό κόμβο του κόσμου, ακούγεται αναγγελία από το μεγάφωνο για ατύχημα με ανθρώπινα θύματα. Όλοι αντιλαμβάνονται, όμως, πως πάλι κάποιος έπεσε στις ράγες διερχόμενης αμαξοστοιχίας.

Πολλοί εξοργίζονται, άλλοι παίζουν παιγνίδια στο κινητό ή εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για έναν υπνάκο. Απόλυτα κατανοητές αντιδράσεις, επισημαίνουν οι ειδικοί, όταν μέσω των συγκεκριμένων συρμών του μετρό και του προαστιακού διακινούνται καθημερινά στην ευρύτερη περιοχή του Τόκιο περίπου 8 εκατομμύρια επιβάτες.

«Τα περισσότερα δυστυχήματα τέτοιου είδους συμβαίνουν στους σταθμούς, λιγότεροι πέφτουν στις ράγες διερχόμενων τρένων», δήλωσε στην «ΝΒ» ο Τόρου Οόμπα, υπεύθυνος για το σχεδιασμό ασφάλειας των σιδηροδρόμων. Πρόσθεσε μάλιστα πως «ο αριθμός των Γιαπωνέζων που αυτοκτονούν κάθε χρόνο στους σταθμούς κυμαίνεται στα 600 άτομα και κάθε αυτοκτονία συνεπάγεται μεγάλο οικονομικό κόστος για τους σιδηροδρομικούς σταθμούς. Στοιχεία δεν υπάρχουν, διότι οι ιδιωτικές σιδηροδρομικές εταιρείες σιωπούν διακριτικά».

Έτσι, το πρώτο μέτρο που αποφασίστηκε να υλοποιηθεί, ώστε να περιοριστούν οι αυτοκτονίες, ήταν η εγκατάσταση συστημάτων φωτισμού τεχνολογίας LED, τα οποία επί της ουσίας είναι σποτ με μπλε δέσμες φωτός. Το κόστος ανά σταθμό φτάνει τα 4.000 ευρώ. Δηλαδή, πρόκειται για μια φτηνή, καθώς και απλή λύση. Τι ώθησε, όμως, τους Ιάπωνες να προτιμήσουν τη συγκεκριμένη λύση;

Καταπραϋντική επίδραση

«Στη Γλασκόβη», είπε μιλώντας στην «ΝΒ» ο Τοόρου Οόμπα, «οι αρχές τοποθέτησαν τέτοιο φωτισμό και διαπίστωσαν ότι ο αριθμός των εγκλημάτων μειώθηκε. Στην Ιαπωνία χρησιμοποιούμε μπλε φωτισμό κατά των αυτοκτονιών και έχουμε πολύ θετικά αποτελέσματα. Το μπλε χρώμα ηρεμεί την ψυχή. Πρέπει να χρησιμοποιούμε κάθε δυνατότητα που βοηθά στο να μειώσουμε τις αυτοκτονίες».

«Βέβαια, επιστημονικά δεν είναι αποδεδειγμένη η επίδραση του μπλε φωτισμού στον ανθρώπινο ψυχισμό», ανέφερε ο Κιγιόσι Χικγούσι, αρμόδιος για την απρόσκοπτη λειτουργία στους σιδηροδρόμους. Επιπλέον, από τεχνικής πλευράς, υπάρχει μια άλλη, πιο ασφαλής αλλά πιο ακριβή λύση, η δημιουργία ενός «τείχους ασφαλείας» στην άκρη της αποβάθρας, που εμποδίζει αποτελεσματικά τα απονενοημένα διαβήματα.
«Το πρόβλημα είναι ότι χρειαζόμαστε 10 δευτερόλεπτα, ώστε να σηκώσουμε αυτό το τείχος πριν φτάσει το τρένο. Δηλαδή, συνολικά 5 λεπτά για 29 σταθμούς», είπε ο κ. Χικγούσι και πρόσθεσε: «Οι αμαξοστοιχίες κινούνται με διαφορά 2,5 λεπτών η μία από την άλλη, που σημαίνει ότι πρέπει να καταργήσουμε δύο δρομολόγια και δεν ξέρουμε πώς θα μεταφέρουμε όλους αυτούς τους επιβάτες».

Μέχρι το τέλος του 2017, πάντως, θα έχει τεθεί σε πλήρη εφαρμογή η δέσμη μέτρων που θα καθιστά τους σταθμούς του μετρό και του προαστιακού «αποτρεπτικούς» στις αυτοκτονίες.

Πηγή: www.news247.gr

5ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Kendo

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε (12-13 Δεκεμβρίου) στον Βόλο διοργανώθηκε το 5ο Πανελλήνιο πρωτάθλημα Kendo...Έτσι 10 μέλη της ομάδας μου ξεκινήσαμε για τον Βόλο, για τους αγώνες και φυσικά για εξετάσεις Ι kyu - 3o Dan...όλη η περιπέτεια μας ξεκίνησε απο την Παρασκευή στο σεμινάριο πρίν τους αγώνες. Αφού χαθήκαμε στον Βόλο, μετα απο 25΄-30΄λεπτά φτάσαμε στο γήπεδο. Το σεμινάριο για εμένα προσωπικά ήταν μια απλή προπόνηση. Για το μόνο που χάρηκα ήταν που είδα φίλους απο άλλα dojo, καθώς και τον Sensei Abe απο την Ουγγαρία. Απο την Παρασκευή όμως ξεκίνησε και η δική μου ταλαιπωρία στον Βόλο. Ο "μπιπ" ξέχασα τα παπούτσια μου στον κλειστό γυμναστήριο και τελικά έμειναν στον Βόλο...

Η Παρασκευή τελείωσε με μια επιδρομή στα τσιπουράδικα της γειτονιάς...και εγω να κυκλοφορώ σας τον Ιάπωνα τουρίστα με σαγιονάρες...

Σάββατο πρωί πρωί μαζευτήκαμε για το πρωινό μας στο ξενοδοχείο...όλα ήταν υπέροχα...ντυθήκαμε και ξεκινήσαμε για τον γήπεδο που θα γινόντουσαν οι αγώνες...8 ακριβώς είμασταν απέξω...αλλά επιδή ζούμε στην Ελλάδα, οι αγώνες τελικά ξεκίνησαν στις 10 περίπου...λιώσαμε στο ζέσταμα και στην αναμονή...

Το πρόγραμμα είχε ατομικό γυναικών και μετα το ομαδικό, το οποίο ήταν μεικτό...Για άλλη μια χρονιά το ατομικό γυναικών το κέρδισε ι Αστερία Ακύλα και το ομαδικό η πρώτη ομάδα ομάδα του Renma...προσωπικά δεν έπαιξα καθόλου καλά στο ομαδικό και αυτό είναι το μόνο που με πείραξε το Σάββατο γιατί ένοιωσα ότι κρέμασα την ομάδα μου...Ευτυχώς όμως οι υπόλοιποι της ομάδας μου έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και κατακτήσαμε την πρώτη θέση στο ομαδικό...thanx boys...Αμέσως μετά το τέλος των αγώνων ξεκίνησε το show απο την ομοσπονδία... για να δώσουμε εξετάσεις έπρεπε να έχουμε βγάλει 2 φωτογραφίες αλλιώς πάπαλα...κάτι για το οποίο κανέις δεν μας το είχε πεί...εκεί ξεκίνησε ένας άλλος γολγοθάς να βρούμε φωτογραφείο στις 3 το μεσημέρι...τελικά μετά απο 1 ώρα και κάτι βγάλαμε και φωτογραφίες και αγοράσαμε καινούργια παπούτσια...
Ξέχασα να αναφέρω ότι το πρωί του Σαββάτου την αποστολή συμπλήρωσαν δύο κοπέλες απο τους αρχάριους, η Ελένη και η Μαριέττα...έτσι η 10μελή αποστολή μας έγινα γρήγορα 12μελής. Ύστερα απο όλη αυτή την ταλαιπωρία πήγαμε για φαγητό...το είχαμε μεγάλη ανάγκη...το κοντοσουβλάκι με πείραξε όμως :)

Την Κυριακή ξαναπήγαμε για πρωινό και με μια καλύτερη διάθεση. Η δεύτερη μέρα των αγώνων είχε το ατομικό των ανδρών. Οι αγώνες των Kuy και των Dan ξεκίνησαν μαζί. Πρώτοι έπαιξαν στην κατηγορία των Dan ο Γιώργος και ο Σταύρος, κάτι που μας στεναχώρησε όλους...αλλά το παλέψαμε. Το τελείωμα των αγώνων με βρήκε στην Τρίτη θέση μαζί με έναν απο τους 2 μου δασκάλους, τον συνονόματο Στέλιο Κιμέρη. Την πρώτη θέση και τις εντυπώσεις τις "έκλεψε" ο Κατσούλης. Φανταστικός αγώνας με τον Γαλουτσιάν που κρίθηκε στην παράταση...Μπράβο και στους 2 αθλητές...Γενικά μπράβο σε όλους μας...

Η ημέρα ολοκληρώθηκε με τις εξετάσεις για Kyu και Dan. Ο Κώστας έδινε για 1ο Kyu και εγω μαζί με τον Σταύρο και τον Γιώργο για 1ο Dan. Δυστυχώς ο Κώστας και ο Γιώργος δεν κατάφεραν να περάσουν τις εξετάσεις...παιδιά ο Μάιος είναι κοντά...υπομονή...

Η απόκτηση του Dan καθώς και η τρίτη θέση στο ατομικό με γεμίζουν με μεγάλες ευθύνες και υποχρεώσεις...σκληρή δουλειά και επιμονή, όπως είναι και το moto του Renma...

Θέλω να ευχαριστήσω τους Δασκάλους μου, τους φίλους μου, την οικογένεια μου και την εταιρεία που μας εμπιστεύτηκε. Τα μετάλλια μου τα έχω αφιερώσει το ένα στον φίλο μου τον Νικο, που ειναι στο νοσοκομείο εδω και λίγους μήνες- Νικόλα για πάρτυ σου και τα λέμε σύντομα απο κοντά- και το δεύτερο εδώ και καιρό το είχα υποσχεθεί σε μια υπέροχη γιαγιά...
Για εμένα κρατώ τις φανταστικές στιγμες στον Βόλο, τα γέλια και τις τρέλες με την ομάδα...

Domo Arigato σε όλους....



Το Renma με τα μετάλλια....

Ο Sensei Νικολούζος στον αέρα μετά το τέλος των αγώνων...
Το κλίμα στους αγώνες ήταν πάρα πολύ καλό...
Όλη η αποστολή...στα αριστερά η Ελένη και στην μέση η Μαριέττα...

Λευκάδιος Πατρίκιος Χερν

Εδώ και αρκετό καιρό ήθελα να γράψω για έναν άλλο Πατρίκιο εκτός απο εμένα, τον Λευκάδιο Πατρίκιο Χέρν...ένα πολύ σημαντικό άνθρωπο για την Ελλάδα και την Ιαπωνία...

ξεκινάμε λοιπόν...


Λευκάδιος Πατρίκιος Χερν ή Γιάκουμο Κοϊζούμι
(Patrick Lefcadio Tessima Charles Hearn ή Koizumi Yakumo, 27 Ιουνίου 1850 – 26 Σεπτεμβρίου 1904). Πανεπιστημιακός, δημοσιογράφος και συγγραφέας του 19ου αιώνα, αδάμαστη και αυτοδημιούργητη προσωπικότητα που έφερε σε επαφή το ευρωπαϊκό κα αμερικανικό αναγνωστικό κοινό με τον τότε άγνωστο πολιτισμό της Ιαπωνίας.

Γεννήθηκε στην Λευκάδα στις 27 Ιουνίου 1850, δεύτερος υιός Ιρλανδού, Δουβλινέζου πατέρα (του στρατιωτικού χειρούργου ιατρού στο Βρετανικό Σώμα των Επτανήσων, Καρόλου Χερν, Charles Hearn) και Ελληνίδας μητέρας (της καλλονής Ρόζας Κασιμάτη από τα Κύθηρα). Το 1856 ο Κάρολος Χερν πήρε μετάθεση στις Δυτικές Ινδίες και έστειλε την οικογένειά του στο Δουβλίνο, στο σπίτι των γονέων του, όπου όμως η μητέρα του δεν μπόρεσε να αντέξει την συγκατοίκηση, με αποτέλεσμα να καταλήξει φιλοξενούμενη της μοναδικής συγγενούς, μιας θείας, που έδειχνε συμπάθεια προς αυτήν και τα παιδιά της.

Μετά από λίγο, ο μικρός Λευκάδιος έζησε την τραυματική εμπειρία του διαζυγίου των γονιών του και την εκδίωξη της μητέρας του στην Ελλάδα, την οποία δεν ξαναείδε ποτέ. Ακολούθησε και δεύτερο πλήγμα για τον μικρό Λευκάδιο, όταν ο πατέρας του σύναψε καινούργιο γάμο και, αδιαφορώντας για την ψυχολογία των υιών του, τους εγκατέλειψε και έφυγε στην Ινδία. Με την παιδική του ψυχή γεμάτη ανασφάλεια, έφθασε κάποτε επιτέλους σε σχολική ηλικία και έπειτα από λίγο γνώρισε μέσα από ένα βιβλίο τον κόσμο των Αρχαίων Ελλήνων, ο οποίος τον ενθουσίασε και τον έκανε να ξεφύγει από την μέχρι τότε βαθιά θλίψη του, καθώς, όπως ο ίδιος έγραψε αργότερα, «βίωσε μία προσωπική αναγέννηση». Όμως τα βάσανα δεν είχαν τελειώσει για τον μικρό Λευκάδιο: κατά την διάρκεια των σπουδών του στο ρωμαιοκαθολικό κολλέγιο «Άγιος Κουθμπέρτος» («St. Cuthbert») του Durham, έχασε το αριστερό μάτι του, εξαιτίας ενός αθλητικού ατυχήματος και από τότε κλείστηκε στον εαυτό του, βρίσκοντας ασφαλές προσωπικό καταφύγιο στον κόσμο των βιβλίων.

Λίγο μετά την συμπλήρωση των 16 χρονών του και έχοντας ήδη διαμορφώσει μία πανθεϊστική κοσμοαντίληψη (βλ. Kenneth Rexroth, 1987, «World Outside the Window: Selected Essays of Kenneth Rexroth»), αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο και μετά από 3 χρόνια, μη αντέχοντας την υπερβολική κλειστότητα και θρησκοληψία των Ιρλανδών, καθώς και την κακία της συντηρητικής κοινωνίας τους εξαιτίας της αναπηρίας και δυσμορφίας του (το κατεστραμμένο μάτι του είχε ασπρίσει και το άλλο ήταν κόκκινο από την υπερκόπωση), έφυγε σε ηλικία μόλις 19 ετών για τις Η.Π.Α. και εγκαταστάθηκε στο Τσιντσινάτι (Cincinnati) της πολιτείας του Οχάϊο. Μετά από μία μικρή περίοδο απόλυτης οικονομικής εξαθλίωσης, γνώρισε τελικά τον άγγλο εκδότη και ριζοσπάστη ουτοπιστή κοινοτιστή Χένρυ Γουώτκιν (Henry Watkin, 1824- 1910), ο οποίος τον προέτρεψε να ασχοληθεί με την δημοσιογραφία, όπου διακρίθηκε επί πολλά χρόνια (με τις εφημερίδες «Cincinnati Daily Enquirer», 1872 – 1875, «Cincinnati Commercial», 1875 – 1877, «Times Democrat» της Νέας Ορλεάνης, 1877 - 1890).

Το 1875 προκάλεσε τα ρατσιστικά ήθη της εποχής με τον γάμο του με την μιγάδα Αλήθεια Φόλεϋ (Alethea «Mattie» Foley), ο οποίος θεωρήθηκε «σκάνδαλο παλλακείας» (αφού ο τότε νόμος δεν αναγνώριζε γάμους λευκών με μη λευκούς) και του κόστισε την απόλυσή του από την ημερήσια εφημερίδα «Cincinnati Daily Enquirer», η οποία όμως του άνοιξε τον δρόμο για εργασία στην ανταγωνιστική «Cincinnati Commercial». Ωστόσο, επειδή η κάπνα και η έντονη βιομηχανική ατμοσφαιρική ρύπανση του Τσιντσινάτι ενοχλούσαν το υπερευαίσθητο λόγω κόπωσης δεξί μάτι του, αποφάσισε το 1877 να φύγει για την Νέα Ορλεάνη, όπου για 12 περίπου χρόνια (μέχρι το 1889 - 1890) συνεργάστηκε με την εφημερίδα «Times Democrat», στο κοινό της οποίας καταξιώθηκε λόγω του προσωπικού του γλαφυρού τρόπου, ο οποίος, περνώντας ταχύτατα από την Ιστορία των Κρεολών στην ιδιαίτερη κουζίνα της περιοχής και από τα λαϊκά ήθη και έθιμα στο Βουντού, αναδείκνυε την πολιτεία ως περιοχή ιδιόρρυθμων ηθών και άκρατου ηδονισμού. Το 1887 ταξίδεψε στις Δυτικές Ινδίες για λογαριασμό του περιοδικού «Harper’s Magazine», όπου και συνέγραψε το «Two Years in the French West Indies» και το μυθιστόρημα «Youma» με θέμα μία ανταρσία σκλάβων (και τα δύο εκδόθηκαν το 1890).

Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου έφθασε το 1889 στην Γιοκοχάμα (Yokohama), σταλμένος από το αμερικανικό περιοδικό «Harper’s Magazine». Λίγο πριν φύγει για την Ιαπωνία, έγραψε στο περιοδικό ότι εκείνο που σκόπευε ήταν να παρουσιάσει στους αναγνώστες την πραγματική εικόνα της ζωής στην Ιαπωνία «όχι σαν ένα απλός παρατηρητής, αλλά ως κάποιος που μπορεί να συμμετέχει στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων και που επιπρόσθετα μπορεί να σκέπτεται με τις δικές τους σκέψεις». Λίγο καιρό μετά την άφιξή του όμως, έσπασε το συμβόλαιό του με το περιοδικό και εγκαταστάθηκε στο Ματσούε (Matsue) της βορειοδυτικής Ιαπωνίας που τότε δεν είχε ακόμα διαβρωθεί από τα ήθη των «δυτικών», διδάσκοντας αγγλικά. Κατά την εκεί παραμονή του, σχετίστηκε στενά με τους ανθρώπους, ανέπτυξε αδελφική φιλία με τον καθηγητή Νισίντα Σεντάρο (Nishida Sentaro) και μόλις τον 15^ο μήνα από τότε που έφθασε στην χώρα νυμφεύθηκε την Κοϊζούμι Σέτσου ή Σετσούκο (Koizumi Setsu ή Setsuko), θυγατέρα ενός πρώην σαμουράϊ της περιοχής, κατεστραμμένου πια λόγω της εισβολής των «δυτικών» και της συνακόλουθης διάλυσης όλων των παραδοσιακών κοινωνικών ιεραρχήσεων. Με την Σέτσου απέκτησε αργότερα τρεις υιούς, τους Κάζουο, Ιουάο και Κιγιόσι και μία θυγατέρα, την Σέτσουκο.

Τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Κουμαμότο (Kumamoto), όπου δίδαξε επί 3 χρόνια στο εκεί δημόσιο κολλέγιο, ο πρόεδρος του οποίου (Κάνο Τζιγκόρο, Kano Jigoro) ήταν ο άνθρωπος που διέδωσε το τζούντο στον «δυτικό» κόσμο. Το 1896, μένοντας πλέον στο Κόμπε (Kobe) και εργαζόμενος ξανά ως δημοσιογράφος στο αγγλόφωνο «Χρονικό του Κόμπε» («Kobe Chronicle»), έλαβε την ιαπωνική υπηκοότητα και το ιαπωνικό επώνυμο του πρώην σαμουράϊ πεθερού του Κοϊζούμι και το ιαπωνικό όνομα Γιάκουμο (Yakumo, που προερχόταν από το μυθολογικό έπος του έτους 712 «Kojiki»). Προσχώρησε επίσης στον Σιντοϊσμό και στον Βουδισμό, τους οποίους θεώρησε πρωτίστως ως τρόπους καθημερινής ατομικής και συλλογικής ζωής, ως Θρησκείες «πράξης», τις οποίες οι άνθρωποι εφαρμόζουν ενεργά στην καθημερινή ζωή αντί απλώς να τις πιστεύουν ως θεολογικό δόγμα και στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Τόκιο, ως καθηγητής αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο.

Συνέγραψε για αμερικανικά περιοδικά πάμπολλα άρθρα που περιέγραφαν την ζωή στην Ιαπωνία, καθώς και ανάλογα βιβλία, λυρικά και πνευματικά, που θεωρούνται από πολλούς η πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση της ιαπωνικής κοινωνίας από ευρωπαίο συγγραφέα (κάποιοι ωστόσο «δυτικοί», όπως λ.χ. ο Τζώρτζ Όργουελ τον κατηγόρησαν άδικα για εξαγωγή εθνικισμού και εξωραϊσμό της πραγματικής εικόνας της Ιαπωνίας). Το 1900 έπαθε καρδιακό έμφραγμα, το οποίο τον κατέβαλε αρκετά και τον έκανε να εγκαταλείψει κάποια σχέδιά του για ταξίδια στο εξωτερικό. Οι δυσκολίες του αύξησαν ωστόσο το ενδιαφέρον του για τον Βουδισμό, αλλά και την ένταση της ποσότητας αλλά και ποιότητας του συγγραφικού έργου του.

Πέθανε στο Οκούμπο (Okubo) στις 26 Σεπτεμβρίου 1904 από ανακοπή, σε ηλικία 54 ετών και αποτεφρώθηκε σύμφωνα με το «διπλοσιντοϊστικό» (βουδιστικό) τελετουργικό στον παλαιό ναό Κομπουπέρα. Λίγο πριν την αποτέφρωση δύο πουλιά αφέθηκαν να πετάξουν, ως συμβολισμός της ψυχής που απελευθερωνόταν από το νεκρό σώμα. Στον τάφο του, οι φοιτητές του έγραψαν αργότερα το ακόλουθο κείμενο: «Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η γραφίδα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τα όπλα του ένδοξου έθνους που αγάπησε, ενός έθνους που θεωρεί τιμή του το γεγονός ότι τον δέχθηκε στις αγκάλες του ως πολίτη, παρ’ όλο που υποχρεώθηκε να του προσφέρει, αλοίμονο, τον τάφο». Έκτοτε ο τάφος είναι πάντα διακοσμημένος με άνθη, αποτελώντας έως και σήμερα για τους Ιάπωνες γνωστότατο τόπο πνευματικού προσκυνήματος.

Το 1965 ο σκηνοθέτης Μασάκι Κομπαγιάσι (Masaki Kobayashi) μετέφερε 4 ιστορίες από το βιβλίο «Kwaidan» του Λευκάδιου Χερν στο ομώνυμο κινηματογραφικό έργο του. Τα άναντά του («Reader’s Guide to Lafcadio Hearn») εξεδόθησαν το έτος 2000 με σύμπραξη περισσότερων από 50 μελετητών του έργου του, ενώ σε πολλές πόλεις της Ιαπωνίας (Ματσούε, Κουμαμότο, Τογιάμα, Χιροσίμα, Κόμπε, Ματσουσίμα, Γιάϊζου, κ. α.) υπάρχουν «Σύλλογοι Γιάκουμο» («Υakumo Societies»), στο δε Γιάϊζου εγκαινιάσθηκε προς τιμή του τον Ιούνιο του 2007 ένα ειδικό επώνυμό του μουσείο. Στην επέτειο των 100 χρόνων από τον θάνατό του, τον αγνοημένο στην ίδια του την φυσική πατρίδα (την Ελλάδα) συγγραφέα, τίμησε η θετή του πατρίδα Ιαπωνία το 2004 με 6 ιαπωνικά και διεθνή συμπόσια, καθώς και με αναμνηστικό γραμματόσημο σε μια σειρά που τιτλοφορείτο «εξέχοντες του πολιτισμού».

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ:

«Stray leaves from strange Literatures» (1884)

«Gombo Zhebes» (1885)

«Some Chinese Ghosts» (1887)

«Chita» (1889)

«Two Years in the French West Indies» (1890)

«Youma» (1890)

«Glimpses of unfamiliar Japan» (1894)

«Out of the East. Reveries and Studies in New Japan» (1895)

«Kokoro. Hints and Echoes of Japanese Inner Life» (1896)

«Gleanings in Buddha – Fields. Studies of Hand and Soul» (1897)

«Exotics and Retrospectives» (1898)

«Japanese Fairy Tales» (1898)

«In Ghostly Japan» (1899)

«Shadowings» (1900)

«Japanese Lyrics» (1900, συλλογή «χαϊκού»)

«A Japanese Miscellany» (1901)

«Kotto» (1902)

«Kwaidan. Stories and studies of strange things» (1903)

«Japan. An attempt of interpretation» (1904)

«The Romance of the Milky Way» (1905)

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Bisland Elizabeth, «The Life and letters of Lefcadio Hearn», 2 τόμοι, 1906

Scott Jonathan, «Wandering Ghost. The Odyssey of Lefcadio Hearn», 1991

Noguchi Yone, «Lefcadio Hearn in Japan», 1910

Λέτε και εγώ να γίνω τόσο σημαντικός και μεγάλος κάποτε????

Καλό Μήνα....

Ο Νοέμβρης τελείωσε με μια υπέροχη Ιαπωνική εβδομάδα στο Μέγαρο Μουσικής, όπου κατάφερα να πάω μόνο την Τετάρτη στα ιαπωνικα γλυκά "wagashi". Λόγω ότι καθυστέρησε η παρουσίαση (κάτι που δεν με στεναχώρησε κιόλας), έχασα την παρουσίαση της Toppan με την εικονική πραγματικότητα. έχω να κάνω μια παρατήρηση μόνο, γιατί να έχει γεμίσει τόσο πολύ η αίθουσα και να μην έχουν αρκετά γλυκά να κεράσουν τον κόσμο στο τέλος? το μόνο που γεύτικα ήταν το πράσινο τσάι.

Πάντως απο γνωστούς έμαθα ότι όλα τα event της εβδομάδας ήταν φανταστικά. Και οι Dumb Type και το παραδοσιακό κουκλοθέατρο Hachioji Kuruma Ningyo. Έτσι λοιπόν πέρασε ο Νοέμβριος...

Έφτασε τελικά και ο Δεκέμβρης και ετοιμαζόμαστε για τους αγώνες στον Βόλο και μετα για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μας...αυτός ο μήνας όμως ενδέχεται να είναι και ο πιο ακριβός...ωχ ο κώλος μου, που λένε!!!